De voorspellingen waren niet echt goed voor zaterdag 9 januari: sneeuwjacht, sneeuwstorm, gladheid op de wegen... Maar het nieuwjaarsconcert van OBK ging door. We repeteerden aan het begin van de avond met An Lauwereins en Stanley Burleson, de solisten, en dat ging prima. Gert vroeg zich zelfs af of wij hetzelfde orkest waren als de (repetitie)avond tevoren...
Terwijl wij in de coulissen stonden, liep de zaal langzaam vol... Nou ja, er waren nog behoorlijk wat lege plekken, van mensen die toch besloten hadden om niet te komen. Gelukkig was er een wachtlijst, zodat er toch nog wat extra opvulling kwam.
Dit was het 25ste nieuwjaarsconcert van OBK: dat werd toegelicht met een mooie presentatie van het concert door de jaren heen. De achtergrondmuziek namen wij over van de cd... en zo gingen we van start! (Foto's volgen nog)
Voor de pauze had de avond een klassieke tint: we begonnen met La Forza del Destino van Verdi, wat echt schitterend klonk. In La Valse steekt Ravel de draak met het Weense wals-tijdperk, waardoor het stuk muzikaal behoorlijk ingewikkeld in elkaar zit: walsmelodieën lopen in elkaar over of door elkaar heen, versnellen en vertragen tot het uitmondt in een chaos. Gelukkig bracht An Lauwereins rust met Caro Nome, want na de snelheid van Wilhelm Tell's Ouverture deed het orkest er nóg een schepje bovenop met Country Band March, waarin je als het ware vier orkesten door elkaar hoort marcheren.
Na de pauze begon de echte nieuwjaarsshow met een bugelsolo die overging in Children of Sanchez (als je 'm hoort, ken je 'm). Stanley Burleson begon toen het feestje met Beyond the Sea en Mr. Bojangles, heerlijke nummers met een swing erin, gevolgd door het spetterende I'm a Brassband. En kijk nou, hij kan nog dansen ook! Na een lekker stukje Cole Porter was het tijd voor instrumenten in het spotlight: duet voor harp en een duet voor klarinet/basklarinet. Waarna Stanley helemaal los ging met All Night Long, Let me entertain you en Copacabana. Hij kreeg het publiek in de benen tijdens dat laatste nummer en zij waren er nog onrustig van toen wij met Farandole (een snelle voor fluiten en klarinetten) verdergingen. Toen waren twee grote musicals aan de beurt: uit The Phantom en Chess zongen An en Stanley twee rustige nummers.
Tot slot van de avond speelden we Riverdance, met een intro gezongen door An, en toen als ondersteuning van vier jonge dansers die 'even' een showtje Iers dansen weggaven. Wow! Het publiek gaf een staande ovatie, en dat was het ook zeker waard. Wat knap zeg! Dus na de Trumpet Cross - een toegift kon niet uitblijven - hebben we nogmaals Riverdance gespeeld. Al met al een groot succes, zowel voor orkest als publiek! Een waardig jublieumconcert, dacht ik zo.
En voor mij was dit het even wat betreft de klarinet. Die gaat even de kast in tot ik de controle over mijn buikspieren weer terug heb..!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten