Dit weekend hadden we een druk weekend, maar wel heel gezellig. Eerst naar Groningen, om een dagje met baby E. mee te maken. Ze is lief, schattig, stil, en ze lacht! Wat een perfecte baby...Ze heeft ook al een box 'vol' met Bruna-beesten, maar vooralsnog vindt ze de mobiel met muziek veel interessanter.
Zaterdag van Groningen naar Leiden voor een gezellige BBQ, waar we weer andere (en dezelfde) vriendjes en vriendinnetjes tegenkwamen. Heel leuk om weer eens bij te kletsen. Kan nog net, voordat we weggaan!
Vanmorgen bleek dan ook dat ze in de zitkamer lag te slapen. Ik deed de gordijnen open, en wat lag daar? Het object van haar interesse de hele avond, en nacht: een muis. Gelukkig nog helemaal heel, alleen een beetje dood.
Aangezien ik redelijk snel uitgekeken was op de kermis (nadat ik foto's had gemaakt bij 
Het is kermis in Utrecht. De 'bomentunnel' van de Maliebaan is omgetoverd tot een straat van vele lichtjes, suikerspinnen, zuurstokken, en draaimolens. En heel veel 'gok'-spelletjes als ringengooien, touwtje-trekken, kameeltje-rijden, ballengooien, geweertje-schieten, en dat soort dingen. En gelukkig draaimolens. Voor kleine kinderen (en 
hun ouders, die het stiekum leuk vinden ouderwets op het galopperende paardje te zitten) - maar ook voor grote kinderen (die van de gelegenheid gebruikmaken om hun longen uit hun lijf te schreeuwen).
nóg eens uit te stallen), daar stond de kinderboerderij. Over de stress die het voor die beestjes oplevert, zullen we het maar niet hebben. Maar het was wel aandoenlijk om die jonge diertjes te zien; geitjes, schaapjes, lamaatjes, kameeltje (een echte, niet om op te rijden), konijntjes, ganzen, kippen en wat al niet meer. En daartussen liepen dan jonge mensjes. Voorzichtig aaien, er hard op af lopen, of zich aan hun pappa of mamma vastklampend. Ook grappig om te zien dat de ene ouder z'n kind direct een hand stro geeft, zodat de hupkato het babygeitje een hapje kan voeren, terwijl de andere ouder bij de eerste aanraking met een strootje zegt: "Nee, niet doen liefje, dat is vies".
Ik heb een paspoort dat bijna 'op' is. Qua datum, maar ook qua bedrukking op de voorkant: je kan bijna niet meer zien dat ik uit Nederland kom. Om het nieuwe paspoort te beschermen, heb ik nu wel iets heel moois (vind ik): een stoffen paspoorthoesje van oude, bekende stofjes (he mam?). Het was wel even puzzelen hoor, om het voor elkaar te krijgen, maar eigenlijk is het vrijwel in één keer goed gegaan. 
Gisteren ben ik getrouwd. Met... mijn nieuwe Crumpler tas!!
Als je je voorbereidt op een 
Ik heb in mijn lapjes-la (niet lapje-sla) nog vier stroken vitrage liggen, omdat de vitrage te lang was voor ons ramen. Aha. Vitrage = dun = lichtgewicht = weinig ruimte = waszakje = goed! Dus gisteravond heb ik zakjes van vitrage zitten naaien. Dat ging best goed, alleen hoe maak je ze dicht. Hoewel ik heb geoefend met het 
Poezenel is niet zo aanhankelijk - zegt ze. Maar ze doet eigenlijk net alsof. Want als we 's middags binnenkomen, staat ze voor de deur en gaat onmiddelijk kopjes geven. Tegen de trap. Zo hard dat je "boink" hoort. Dan loopt ze van je weg, om op een afstandje te kijken of je toch niet de sjaal pakt waarmee ze altijd speelt. Want dan moet ze toch even dat ding pakken...
Trompetter "Prins" Pim trouwde afgelopen vrijdag met zijn "prinses" Cathelijne. En een selectie uit de harmonie trad natuurlijk op voor dit "koninklijke" bruidspaar: Jan had een verhaal geschreven over de prins en de prinses, en Anne had het doorspekt met muziekjes. Dus telkens als "Prins Pim" in het verhaal voorkwam, gaven de drie trompetten een signaal. "Prinses Cathelijne" werd verbeeld door de dwarsfluit. Een beetje zoals Peter en de Wolf, zeg maar. Het was een groot succes, want het verhaal zat natuurlijk vol met herkenbare dingen.