De grootste

Van de week was ik voor het eerst in een Albert Heijn XL. Dat is een super-super. Eentje waar je in kan verdwalen. Eentje van een formaat dat ik in Nederland nog niet eerder gezien heb.
In 1998 ging ik naar Costa Rica en kwam ik voor het eerst terecht in een Automercado. Echt een hele grote supermarkt (vond ik toen), waar je zelfs Nederlandse Droste-chocolaatjes kan kopen - een goede indicatie van de verscheidenheid aan producten in deze Costaricaanse supermarkt. Maar verdwalen, dat lukte niet.

In 1999 bezocht ik (vanuit Costa Rica) een vriend in Austin, TX, USA. Daar raakte ik op een gegeven moment ("even wat boodschapjes halen") verzeild in een supermarkt met kilometers gangpaden, torenhogen rekken en ontelbaar veel producten: mijn eerste ervaring in een super-super. En als je dan alleen komt om 'even' wat lekkere koekjes te halen, ben je een tijd onderweg.

De super-supers zijn ondertussen een beetje uit mijn boodschappenervaring verdwenen. In Costa Rica zaten we de laatste keer in Playas del Coco, waar supermarkt Luperon van een normaal formaat is (zie foto). Ze hebben er alleen héél véél rijst en héél véél bonen - maar dat is logisch.
In Amerika ben ik sinds 2000 niet verder geweest dan een vliegveld, dus daar ook geen super-superervaringen. Maar nu dus toch in Nederland. Een supermarkt met zoveel 'white space' dat je tussen de 5 meter gehakt en de 5 meter kip gemakkelijk je lange boodschappenlijst kunt doorlezen. Overigens is de kip een van de weinige dingen waar je niet naar hoeft te zoeken, want er hangt met koeienletters (!?) KIP boven de roze stukjes vlees. Maar als je ook wat pakjes saroma nodig hebt...

Om dit verhaal af te ronden: ik ben verdwaald in de Albert Heijn XL op zoek naar saroma, en heb kilometers afgelegd. Met een zware winkelwagen. Die was overigens óók van het formaat XL; mijn armen waren net lang genoeg om de pakjes saroma van de bodem van de wagen op te rakelen. XL. Kan handig zijn. Als je eens 50 flessen wijn, 30 kilo kip en wat pakjes saroma nodig hebt...

De zang van de black-faced solitaire

Nu ik dit blog zijn naam gegeven heb, vind ik dat ik ook iets meer moet vertellen over de black-faced solitaire. In het Nederlands is het overigens een 'zwartmaskersolitaire' (volgens Wikipedia). Hij woont dus in de nevelwouden van Costa Rica en West-Panama en is daar een beschermd vogeltje. De reden daarvoor is dat hij erg gewild was (en is) als zangvogeltje in een kooitje. Maar daar hoort hij natuurlijk niet.

Melanops woont in het dicht begroeide deel van het regenwoud, bij de grond, waar hij naar besjes en insektjes zoekt. Het nest wordt gemaakt van mosachtige plantjes in een gat in een boom, een mossige helling of hooguit 3,5 m hoog in een boom. Melanops is ongeveer 17 cm groot, en weegt 33 gram. Zijn snavel en pootjes zijn oranje; zijn gezichtje en kin zwart, terwijl de rest van het lijfje grijzig is. (Bron)

En de zang... die is zo mooi. Die klinkt als teedleedlee... tleeedleeee... lee-dah... lee-dah. Je kan ook zelf even luisteren, naar dit .wav-bestand en dit .wav-bestand.

Roze, roze camelia

Op mijn terras heb ik een camelia staan. Vorig jaar zijn, door één nachtje vorst, de knoppen er uit gevroren. Maar dit jaar is de camelia met veel zorg omringd. En het hielp natuurlijk ook wel dat de Koning Winter zich deze winter van zijn zachtste kant liet zien.

Daarom begon zo'n twee weken geleden voorzichtig de eerste knop van de camelia open te gaan... Eén voor één kwamen de roze blaadjes uit de dikke knop. En nu zitten er zeker zo'n 15 bloemen aan! Wat een mooi gezicht, zo in het lentezonnetje. Maar ja, je hebt een macrolens... dus ik ben laatst even 'in' zo'n bloem gekropen - ook mooi!

Voor en na

Dit is het uitzicht op Wirl en Galtür zoals wij dat zondag hadden (links) en zoals het maandag was (rechts). Een groot verschil van ongeveer 30 cm sneeuw!

Winterwonderland

Afgelopen weekend waren we er even uit: we zijn in Galtür geweest. Een heerlijk weekend skieëen met de 50 collega's van Joost en hun partners. Zaterdag kwamen we aan na 10 uur rijden. In het dal was het bruinig-groen: de enige sneeuw die er was, lag op de onderste stukjes van de pistes in See, Kappl en Ischgl, die kunstmatig bijgehouden werden met nepsneeuw, watten, slagroom en andere witte substanties. Want de zon scheen al de hele week en misschien wel langer... In Galtür was het ook heerlijk weer, zondag ook. Gelukkig draaiden de liften en konden we hoog genoeg om op échte sneeuw te skieëen. Ik heb het nog nooit zo warm gehad tijdens het skieëen en in de middag ging ik dan ook gewoon verder in mijn Noorse trui. Heerlijk!! Genieten!! Todat we naar beneden gingen omdat de benen pijn deden en we door de smurrie moesten die de sneeuw scheidde van het gras.

Gelukkig  ging het maandag sneeuwen, sneeuwde het dinsdag ook, en sneeuwde het woensdag nog steeds. Maandag en dinsdag genoten we dus van de verse sneeuw. En - ook belangrijk - het was koud genoeg om de knaloranje E-id!-mutsen op te zetten. Een uitvinding, zo bleek, want het werd heel makkelijk om vanuit de lift of op de piste de collega's of partners te herkennen. Ik zag een oranje muts, zei 'hoi', en keek daarna wie het eigenlijk was (en dan nog de naam van die persoon...).

Het sneeuwde niet heel erg hard, dus we hadden redelijk zicht op de hopen losse sneeuw die zich vormden. Resultaat was dus dat niemand iets gebroken heeft; hooguit hebben we allemaal wat blauwe en beurse plekken en stevige spierpijn. Maar dat hoort erbij, toch?  We hebben ook genoten van het heerlijke ****hotel waar we in zaten: compleet met sauna, zwembad, mooie kamer... sjiek de wiebel!

De terugweg op woensdag verliep ook soepel, gezien de hoeveelheid sneeuw die er in drie dagen gevallen was. In Vorarlberg was het flink wit, maar we hadden aan de winterbanden genoeg om door de sneeuw te komen. In Duitsland was het afwisselend zonnig en viel er sneeuw. Twee uitersten... net als in Oostenrijk. Van bijna lente was het weer echt winter geworden. Voor ons een winter-wonder-land!

De appeltjestas

Net voordat ik begon met dit blog had ik weer even een creatieve uitspatting... Ik had bij Dille & Kamille in Utrecht een leuke, eenvoudige tas gekocht (ze hadden daar uitverkoop, dat is natuurlijk een hele mooie gelegenheid om er binnen te lopen). Ik dacht, dat kan ik ook. Dus uit de lappenlade kwam een stevige lap stof van een oud gordijn. En na drie avonden puzzelen en naaien had ik... mijn appeltjestas!



Het gordijn (met de toepasselijke naam "Westland") hing in ons oude huis in het Westland in de keuken. Het hangt er al vanaf mijn vroegste herinnering. Op een gegeven moment is het vervangen door een gordijn met bladeren, maar de appeltjes zijn in dozen bewaard. En om te bewijzen dat dit gordijn al zeker zo'n dertig (!) jaar oud moet zijn, hierbij even een fotootje van het gordijn. En mijn favoriete bezigheid van zo'n 29 jaar geleden... Dat doe ik nu toch maar met een kwast!

Korenbloemen en klaprozen

Mijn moeder is er helemaal gek van, blauwe korenbloemen en rode klaprozen... dus stond de tuin bij hun (en mijn) oude huis er helemaal vol mee. En ik vond vorige week een klein beetje geschiedenis, ergens ver weg op de plank met mijn potten: drie zakjes zaad van korenbloemen en klaprozen (en ook nog Afrikaantjes) uit 2003 en 2004.

De vraag was dus of het nog zou werken, dat oude zaad. Gelukkig had ik net viooltjes gekocht (zie onder), en daar had ik een mooie plastic zaaibak aan over gehouden. Simpel dus: grond erin, zaadjes erin, grond en water erop - en klaar is Klara! Dit bakje staat nu een klein weekje in het slaapkamerraam en jawel hoor: de eerste korenbloemen steken hun groene blaadjes omhoog!

Nu is het wachten op de klaprozen...

Pimp your terras (part 2)

Hij is af! Mijn plantentafeltje! Het was toch nog een hele onderneming: eerst al het aangegroeide groen eraf schuren, daarna twee keer in de grondverf, en dan nog met twee kleuren schilderen. Maar het is wel erg leuk geworden, het lijkt net of het licht geeft (dat komt misschien ook door de hoogglans...). Met de viooltjes erop wordt het wel een gezellig gezicht.

Een notitie voor de volgende keer: hoogglans glanst echt heel erg...

Martha

Ik weet niet waar, maar ergens heb ik meegekregen dat Martha Stewart het Amerikaanse woord is voor ouderwets, en vooral suf, handwerk. Maar nu ben ik via allerlei knutsel-blogs (Not Martha (hé, zou dat een verwijzing zijn naar...); Posie gets cosy (voorlopig de favoriet); en Skip to my Lou), terecht gekomen op die site en er staan hele leuke dingen. Zoals (leuk voor Pasen): plantjes laten opkomen in lege eierdoppen.
Leuk! Doen! (De link naar deze Martha Stewart-pagina werkt helaas niet meer omdat de site vernieuwd is...)

Dat wordt dus omeletten eten dit weekend... :-)

Kopjes

Tijdens de vakantie van mijn ouders in november vorig jaar kwam Poesenel bij ons logeren. En ze is er nu nog steeds. Gezellig hoor, zo'n knorrend monster in huis dat achter aluminium bolletjes aan holt. 's Morgens hobbelt ze voor me uit naar de keuken, in afwachting van haar brokjes. Terwijl ik die pak, geeft zij kopjes aan alles wat in de keuken staat: de koelkast, de verwarming, het kastdeurtje... maar niet aan mij. Vanmorgen daagde ik haar uit om dat wel te doen, maar ze kwam niet verder dan kopjes geven in het luchtledige, op 30 cm afstand. En knorren... dat het een lieve lust was. Maar we hebben dus iets nieuws: luchtkopjes.

Oude en nieuwe technologie

Ik ging kaartjes bestellen voor een beurs komend weekend. Daarbij gaf ik een machtiging af om het bedrag van onze rekening af te schrijven. Nog eens alle velden controleren en ik klik op bevestigen. En wat lees ik? "The requested URL /dank.htm;target=main was not found on this server." Hmm. Is de machtiging nu overgekomen of niet? En belangrijker: als ik het nu nóg eens probeer, wordt het bedrag dan twee keer afgeschreven??

Gelukkig stond de naam van het bedrijf dat de machtigingen verwerkt erbij. Even googelen naar een telefoonnummer... krijg ik een mevrouw aan de lijn die toevallig met het verwerken van de machtigingen bezig is. Ze zag mijn naam nog niet staan, maar zij dat als zij een dubbele machtiging ziet binnen een paar minuten, dat ze die maar één keer verwerkt.

Ik ben gerustgesteld. Terwijl ik ontdek dat dit systeem blijkbaar niet automatisch met mijn bank communiceert, komt mijn machtiging bij haar binnen en zegt ze dat zij zelf 'm netjes één keer zal verwerken. Fijn zo'n telefoon. Kan je ff checken of de nieuwe technologie wel doet wat je denkt, ondanks een foutmelding dat de bedanktpagina niet gevonden wordt.

Nagekomen: ik heb nu wel twee bevestigingsmailtjes in mijn inbox zitten. Maar ik heb mijn mail niet constant open staan...

Joesability

Het is mijn vak, ik ben nu eenmaal User Interface Designer. Dus als ik dit zie, krijg ik de kriebels. En ga ik overstappen naar een andere bank. Jammer voor de ABN AMRO, maar het is niet hun enige probleem met usability. Zelfs de usability van hun rekeningoverzichten doet me huiveren. Ten eerste is er een klein randje omgevouwen: een compromis tussen rekeningoverzichten van een A4-tje groot en 1/3 A4-tje? Maar als ik dan die randjes openvouw, en de blaadjes op elkaar stapel, dan liggen ze áltijd in de verkeerde volgorde (dus het blaadje met de saldi onderop)! En dat soort dingen - daar kan ik dus niet tegen...

Pimp your terras (part 1)

Zo'n week of twee geleden staken bij mij de eerste voorjaarskriebels de kop op. Vroeg, ik weet het. Maar het is dan ook niet echt winter geweest en na een herfst van vijf maanden wordt het tijd voor zomerkriebels. Aangezien het voor plantjes toch nog wel een beetje vroeg is, begin ik maar met de niet-planten: mijn terras. Het was een beetje saai (en de kijkers vonden het ook niets, want die keken meteen naar het uitzicht op de overburen) en het had meer kleur nodig.

Actieplan: meer knusheid en kleur. De knus-factor is omhooggebracht met bamboematten tegen het hek. Een beetje inkaderen, maar wel wat groen en kleur: nep-klimop (tja...) en nep-viooltjes (zie foto). De kleur komt in de vorm van het gepimpte plantentafeltje. Dat heeft wat meer voeten in de "aarde": het tafeltje heeft vier jaar zonder bescherming (want dat kostte toen te veel tijd, ofzo) buiten gestaan. Dus het is uit zichzelf al aardig groen geworden. En dat heb ik er vandaag afgeschuurd. Kost je een paar uur, wat vingers en een moeie arm, maar dan heb je een mooi, glad, minder groen tafeltje. Nu nog verven...

Macrolens!

Ja...! Ik heb hem, de Tamron 90 mm die ik eerder beschreef. Hoera!

Het eerste onderwerp is de appeltaart die ik vanmiddag gebakken heb. Best grappig om van iedere stap een foto te maken. De inspiratie komt van de weblog van Riet. Die maakt de heerlijkste dingen en tegelijk maakt ze mooie foto's. Hoe haar camera er uit ziet, zou ik wel eens willen weten. Die van mij zat al snel onder de bloem!

De appeltaart is trouwens heerlijk... op de bodem lagen kapotte speculaasjes en stukjes amandelspijs. Dat doet het heel goed! En dat voor gewoon een recept van de appie heijn.

fototoestelefoons

Vorige week bezochten we een concert van Belle Perez. Lekker latijnse muziek, swingt de pan uit. Vooraf even checken of we alles hadden: kaartjes, wat geld, euro's voor de garderobe... telefoon? Nee, die kan thuisblijven, want ik wil toch niet gebeld worden tijdens een concert.

En dat is tegenwoordig een misvatting. Vrijwel iedereen in het Beatrix Theater had een telefoon bij zich. Niet om te bellen of gebeld te worden (althans, ik heb slechts 1 keer een telefoon af horen gaan), maar om foto's te maken. Gedurende het hele concert zag ik constant zeker 10 schermpjes van toestellen waarmee de verrichtingen van Belle vastgelegd werden. En daar zaten wij dan, zonder telefoon. Ik voelde een soort 'generatiekloof' tussen het publiek dat daar zat en mij - met mijn telefoon die kan bellen en sms-en. Maar goed, de muziek was super! Pura vida, Belle!