Er bóvenop

Terwijl ik met mijn camera in het gras lag om wat foto's van het schaapje te maken, hoorde ik iets ritselen. Hmm, nog meer beestjes? Jawel hoor, een libelle. En nog een mooie ook! En... laat de macrolens nou op mijn camera zitten! Ik heb 'm meteen op de minimale afstand gezet en ben bij de libelle 'op schoot' gekropen. De libelle deed ondertussen pogingen om te vliegen, maar die resulteerden in telkens mooiere posities voor een foto. Ze keek me ook regelmatig aan (althans, in de lens) en poetste zelfs haar grote, tweekleurige ogen om eens beter te kunnen zien wie haar zo lastig viel.

Ik hoop dat ze haar vleugels inmiddels opengeslagen heeft!

Belevenissen in de tuin

Op deze zonnige koninginnedag gaf ik mijn plantjes een beetje water en ontdekte nu weer iets anders: een anemoonkaboutertje! De fragiele witte bloemetjes bloeien al zeker een week, en de blaadjes eronder geven een mooie groene basis. Ertussen, verstopt tussen het zachte groen, woont kabouter Anemoontje. Ze liet zich vandaag voor het eerst zien, ik hoop dat ze nog even blijft! Haar vriendinnetje van de paardebloem heeft nu een hoop pluizebollen om voor te zorgen. Aangezien wij ons grasveldje (nog) niet gemaaid hebben, staan die 'zonnetjes' er nog - totdat de wind ze wegblaast... volgend jaar meer!

Gisteren hadden we twee konijnen rondhupsen: een gevlekte hangoor en een bruintje. Ze lijken ontsnapt te zijn, maar ze vermaken zich hier prima. De hangoor heb ik een paar weken geleden al ontdekt en hij heeft duidelijk geen hok nodig! Vanmiddag zag ik in het gras een ander diertje: een klein lammetje met knoopjesogen. DIe geniet duidelijk ook van het hoge, malse gras!

En dan zou ik bijna nog de haas vergeten. Hij overleefde de kuren van mijn naaimachine en is nu een trots speelgoedbeest!

Drukte in de tuin

Na de ontdekking van het paardebloemkaboutertje kwam ik eind vorige week nog een dier tegen in mijn tuin. En een hele bijzondere nog wel: een witte nijlpaard. Met zijn nieuwsgierige neus struinde hij tussen de ontkiemende zaadjes door. Hij vergat voor het gemak natuurlijk even dat hij vier grote poten onder zijn ronde lijfje heeft staan. Daar kunnen die plantjes niet tegen natuurlijk. Maar hij weet, net als ik, nog niet wat voor plantjes dit worden. En of ze lekker zijn om op te eten. Zou best wel kunnen.

Het enige wat klein bleek te zijn aan de nijlpaard, was het kwastje van zijn staart...

Als je iemand kent...

Als iemand die dit leest, iemand kent of iemand is die in de komende tijd op vakantie gaat naar één van de volgende bestemmingen, dan zou ik graag wat aan die persoon vragen. Ik ben tijdens onze reis namelijk een aantal dingen kwijt geraakt die ik graag opnieuw zou aanschaffen. En het betalen van verzend- of meeneemkosten is daarbij geen probleem.

Het gaat om deze bestemmingen:

• Patagonië - Vuurland (een geborduurd vlaggetje van Vuurland)


• Arequipa in Peru (een hangertje van een lama - ik weet nog waar de winkel zat, en ook in Lima!)


• Galápagos eilanden - Ecuador (een fotoboek met hele mooie foto's en een geborduurd vlaggetje)

Overigens zijn het alledrie fantastisch mooie bestemmingen waar ik zó naar toe terug zou gaan, maar dat zit er nog even niet in.

Dat moest ik even kwijt. Als iemand me aan deze spullen kan helpen, maak je mij helemaal gelukkig!

Schrijven op het web - klik hier!

Het opleveren van een gebruiksvriendelijke website is eigenlijk pas het begin van het verhaal. Een website wordt pas compleet als er ook content in zit – de informatie waar het de gebruiker echt om te doen is. Dus gaat ‘gebruiksvriendelijkheid’ verder dan de plaats van de kopjes en het verduidelijken van het proces en daarmee kom je terecht bij de content.

Lezen van een computerscherm (of telefoonscherm, tegenwoordig) is anders dan lezen van papier. Lezers ‘scannen’ de teksten, waarbij ze de meest opvallende teksten meekrijgen: kopjes, vetgedrukte tekst, of tekst met veel witruimte er omheen. Zo snel mogelijk proberen ze een indruk te krijgen van het onderwerp van de tekst. Ze gaan ervan uit dat er 1 idee per alinea besproken wordt: hun voorkeur gaat uit naar korte en krachtige teksten.

Pas als lezers de tekst echt interessant vinden, zullen ze de scrollbar gebruiken om de rest van de tekst te lezen, maar het liefst zien ze de hele tekst in één keer. Want als ze niet vinden wat ze zoeken, dan gaan ze toch gewoon ergens anders heen? Het internet is groot genoeg!

Sommige schrijfpatronen zijn zo ingesleten in onze papieren cultuur, dat het moeilijk is om die te digitaliseren. Maar omdat ook tekst uitermate belangrijk is voor de eerste indruk van een site, volgen hier wat tips over de presentatie, manier van schrijven en het maken van links.

M m m m...

Onze vrienden verhuisten afgelopen weekend naar Emmen. Een goede gelegenheid om even te helpen met een vloertje leggen en vooral om te spelen met hun twee kids.
Nadat de vloer er zaterdag in was gegaan, was het zondag tijd voor iets leuks: de dierentuin! We hebben maar meteen een abonnement genomen. Dan kan je lekker rustig bij de olifanten gaan zitten en hoef je niet in sneltreinvaart door de hele dierentuin te rennen. En ik kan nu uit ervaring zeggen dat dat met de bijna tweejarige peuter Elke en de vier maanden oud baby Tycho ook niet gaat. Maar het was wel erg leuk om te ontdekken hoe een peuter naar dingen kijkt. Een aquarium met een meterlange varaan bijvoorbeeld: dat hele beest (niet echt een vriendelijk uiterlijk) zag ze niet, maar ze zag wel de tientallen klein visjes (damsel visjes leken het wel) die ook in het aquarium zwommen. Zo mooi, vond ze, dat ze er maar bij ging zitten.

Een stukje verderop kwamen we bij een soort marmotten (wat waren het ook weer precies?), die door hun verblijf renden en lekker op takjes zaten te knagen. Erg grappig om te zien. Elke vond dat ook; bovendien was er een muurtje waar zij lekker overheen kon hangen. Maar het meest interessante? Een afgeknaagde wortel!

Uiteindelijk hebben we lang niet de hele dierentuin gezien. Wel nog even het waterballet bij de olifanten ('olitap') meegekregen, en lekker apies gekeken. En de foto's van de dieren? Hmm, deze keer zijn er meer van die kleine apies!

Paardebloemkaboutertje

Je hebt allerlei soorten kabouters. Bij onze buren in de tuin staan twee grote Rien Poortvliet kabouters. Ze bewaken de boom en worden regelmatig aangevallen door het mormel dat een hond is en Droopy heet. Bij Rhinofly staan 40 internetcommunicatie-kabouters, die perfect passen in de nieuwe 'kantoortuin'. Ze helpen ons bij grote projecten als we het druk hebben. (Overigens lijkt het erop dat we niet zo heel veel aan hun hulp hebben. Als je nog echte mensen kent die Rhinofly kunnen helpen, houden we ons aanbevolen.)

Men zegt dat er ook kaboutertjes zijn die je helpen met het huishouden, maar die ben ik nog niet tegengekomen. Misschien wonen we te kort in ons huis, of hebben de kabouters Leidsche Rijn nog niet ontdekt. Het blijft tenslotte een nieuwbouwwijk.

Het kaboutertje wat ik vandaag tegenkwam in het gras was echter van een heel ander soort. De hele tuin staat vol met de pluizebollen van het klein hoefblad; de gele bloemetjes zijn alweer uitgebloeid. Maar nu bloeien de paardebloemen... en daar kwam het kaboutertje blijkbaar op af. Gelukkig was hij heel vriendelijk en liet zich uitgebreid fotograferen. Volgende keer eens vragen wat hij precies met die paardebloemen doet...!

Een stukkie met de naaimachine

In onze mooie studeerkamer hadden we nog gordijnen nodig. Ik dacht dat twee gordijnen van 1.45 m wel genoeg waren voor een breedte van 2.90 m. Nou... eigenlijk net niet dus. Zeker niet als het gordijnen zijn die een beetje met bochtjes hangen. Een bezoekje aan de lapjesmarkt leverde een leuk rood geruit stofje op (zelfde kleur als de kozijnen). Toen nog even met de naaimachine. Zoompjes maken, en op gevoel aan het gordijn vastdenderen. Zo'n 30 meter naaien verder zaten ze eraan en waren de gordijnen ieder zo'n 30 cm breder. En het staat nog leuk ook!

Aangezien de naaimachine er toch stond, ben ik meteen maar verder gegaan met lente-activiteiten: vogeltjes van gebloemde (gordijn)stof. Kraaltjes als ogen; de staart een stukje ingenaaid (hé, ik kan quilten!) en zo zit de lente op je computerscherm. Ik denk dat er meer vogeltjes gaan komen - misschien wordt het wel een mobiel. Maar dan moet de naaimachine wel lief voor me zijn en niet meer op hol slaan als ik heel langzaam een vogelkoppie dicht wil naaien!

En nu is het 2 april!

Ik heb het idee dat niet veel mensen het gelezen hebben... Maar wij hadden er in ieder geval pret om.

Ondertussen heb ik gisteren wel mijn gordijn 30 cm breder gemaakt: 15 cm aan iedere kant. Donkerrood met witte ruitjesstof staat best heel goed aan een creme gordijn, en het past nog mooi bij onze donkerrode kozijnen ook! Nu nog aan het andere gordijn en dan is er weer een projectje af!

Vanavond is het echter tijd voor de eerste stappen op weg naar een fotoalbum van de wereldreis.

We moeten nog iets vertellen...

Je kunt op ons reisblog verhalen terugvinden van onze hele wereldreis. Van Buenos Aires tot Auckland, van Ushuaia tot San Francisco. Maar we hebben veel meer beleefd dan er op internet te lezen is. Eén van die dingen vond plaats in Port Vila, een dorpje op het eiland Efate in Vanuatu, waar wij begin juli 2008 waren. Onderweg daar naartoe hebben we besloten dat wij niet alleen samen willen reizen, maar echt samen willen leven. En dat we dat aan onszelf kenbaar wilden maken door te trouwen. We vinden dat niet iets waar heel de wereld bij moet zijn. Grote feesten hoeven van ons niet: het is een belofte tussen Joost en Esther aan onszelf. Dus toen de mogelijkheid er was, besloten we te trouwen op Efate in Vanuatu.

Maar dat doe je niet zomaar natuurlijk. Er moet er via de Nederlandse ambassade het een en ander geregeld worden, en dan heb je natuurlijk een gemeentelijk ambtenaar uit Vanuatu nodig. Maar dat is in deze tijd zelfs op Vanuatu te regelen. En dan zijn er in je hotel altijd wel mensen die een mooi strand voor een huwelijksvoltrekking weten te vinden. Zon, plambomen, wit zand, blauw water: een fantastische plek was het!

Lees meer…